Zehirli Ok

Nurdan simalarıyla birkaç genç muhabbet fedaisi,aynı evi paylaşmaktadırlar. Aynı mekanı paylaşmalarına rağmen,onların dünyasından tamamen farklı bir dünyanın insanı olan aşüfte kadın,şuh tavırlarıyla içlerinden birisine cilveler yapar.Fakat o,sürekli bu durum karşısında,nurdan dudaklarından dökülen dualarla En Sevgiliye sığınır ve boynunu bükerek yoluna devam eder.

Günlerce,haftalarca süren bu talihsiz taciz,kadının şeytani planını uygulamaya başlamasıyla doruğa çıkar.Işık yüzlü süvarinin evde yalnız kaldığı bir anı kollayan aşüfte kadın,bir bahaneyle delikanlının evine dalar.O çirkin davetine olumsuz cevap alınca,Züleyhadan öğrendiği bildik tehditleri savurur."Eğer benim isteklerimi yerine getirmezsen,kapıyı açar çığlık atar ve bana sahip olmaya çalıştığını cümle aleme duyururum."

...Ve Yususf yüzlü süvari,taciz hırpalanmalrı içindeyken En Sevgilinin lütfu yetişir.Doğrulur ve kendinden emin bir şekilde "tamam" der."Ama bir müsaade et de tuvalete gideyim"
Yusuf yüzlü fedai;'Pisliğin içine düşmek Cehenneme düşmekten daha iyidir'telkiniyle,üstünü başını pisliğe bular.

Gencin tuvaletten çıkıp,yanına gelmesiyle gördüğü manzara karşında kadın, lanetler okuyarak kendini dışarıya atar.

Ve Yusuf yüzlü ve ışık yüzlü süvari sanki Cehennemin bunaltıcı sıcaklığından kurtulmuş da Cennet'in serin sularına dalmış gibi ferahladı.Ve böylesine zor bir imtihanda kendisini muvaffak kıldığı için En Sevgiliye şükretti.

Ey Yusuf yüzlüleri Cennet komşusu sayan!
İşte bu Yusuf yüzlü süvarin,geçenlerde elim bir trafik kazası sonucunda Senin yanına doğru kanatlandı.
Benzin yüklü tankerle çarpıştıklarında arabada üç kişiydiler.
Ve huzuruna gelirken şehadet eli,iman yüklüydüler.
Ve alevlerin arasında İbrahim gibiydiler.
İtfaiyeciler gelip yangını söndürdüler.
Üçü de mütebessim ve güleç yüzlüydüler

Ve bu yanan üç cesetten biri vardı ki;bütün bedeni yandığı halde,edep yeri muhafaza edilmişti.Öyle ki edep yerini kapatan iç çamaşırı bile yanmamıştı.İhtimal ki aşüfte kadına karşı iffetini koruması En Sevgilinin hoşuna gitmişti...

(Arifhan Akpınar)